[22] „Przyjdę do niej jutro.”

21 Październik 2012

Didn’t want to say goodbye / Nie chciałem powiedzieć żegnaj

Didn’t want to see you cry / Nie chciałem widzieć jak płaczesz

And look what I’ve done / A zobacz, co zrobiłem

Didn’t want to make a mess / Nie chciałem zrobić tego bałaganu,

Broke your heart and i confess: / Złamać twojego serca i przyznaję się

I’m the guilty one! / Tylko ja jestem winny

     Natchnęło mnie na napisanie nowej piosenki, chyba nie muszę mówić, co było tego powodem. Nie mogę jej jednak skończyć, czegoś w niej brakuję, a ja nie potrafię niczego dodać. Zrobiłem sobie przerwę i odłożyłem gitarę. Przestałem kontaktować ze światem na te kilka dni, nie chce mi się nic robić, nie chce mi się nawet żyć.Każdego dnia wpatruję się w jej zdjęcie, nie mogę przestać o niej myśleć, przecież musiał być jakiś powód tego, że już nie jesteśmy razem, przecież nie zerwała ze mną bez powodu. Coś musiało się stać, coś niedobrego. Tego dnia gdy do niej przyszedłem, ona była inna. Może to rozmowa z jej ojcem, a może był jakiś inny powód. Może ja zrobiłem coś nie tak,może zrobiłem to nieświadomie. Może… Mogło być wiele powodów,ale ja doszukiwałem się jakiegoś strasznego, choć mógł być on zupełnie błahy.

     Ogarnąłem się trochę i wreszcie wstałem z łóżka, nie mogłem wiecznie leżeć i wpatrywać się w jej zdjęcie, od bezczynności niczego dobrego nie zrobię. Wstałem z łóżka i w swoim pokoju zacząłem szukać jakichś jej rzeczy, broń Boże nie chciałem jej rozpamiętywać, chciałem tylko znaleźć coś dzięki czemu mógłbym pojechać do niej i jej to po prostu oddać.Może nie byłoby jej ojca, a ja mógłbym ją zobaczyć. Wiem,że wróciła ze szpitala i jej stan się poprawił, nie musiałem się o nią martwić, choć mimo to, coś nie dawało mi spokoju. W swoim pokoju nie znalazłem ani jednej rzeczy należącej do Destiny, nawet żadnego drobiazgu u mnie nie zostawiła.

     Zszedłem na dół, gdzie nie było nikogo oprócz Lisy, która wykonywała czynności porządkowe. Wszedłem do kuchni i nalałem sobie do szklanki wody, nie miałem na nic ochoty, na jedzenie, na nic, nawet żyć mi się odechciało. Spojrzałem na zegarek wiszący na ścianie, pokazywał godzinę czternastą, przeraziłem się, ale jakoś nie bardzo się tym przejąłem. I tak ostatnimi czasy opuściłem studia, więc i tak mi już to zwisało. Nie miałem jakiejś takiej motywacji, chociaż wiedziałem, że żeby się usamodzielnić, musiałem w końcu skończyć te studnia i znaleźć jakąś pracę. Dobrą pracę.

     Wróciłem do swojego pokoju i wziąłem ciuchy po czym poszedłem do łazienki,wziąłem długi prysznic i na chwilę oderwałem się od rzeczywistości. Gdy znalazłem się w pokoju, wziąłem swój telefon i zobaczyłem, że mam kilka nieodebranych połączeń od zastrzeżonego numeru, przez co nie mogłem oddzwonić i dowiedzieć się kto dzwonił i w jakiej sprawie. Po chwili mój telefon znów zaczął dzwonić, znów zastrzeżony numer.Niepewnie odebrałem i usłyszałem znajomy głos.

-Justin?

-Tak –odpowiedziałem jednak wciąż nie do końca wiedziałem z kim rozmawiam.

-Mówi ojciec Destiny – zatkało mnie, w pierwszej chwili pomyślałem, że coś się stało. -Chciałbym się z tobą spotkać, chyba musimy porozmawiać, to ważne, bardzo ważne, powiedziałbym nawet, że to sprawa życia i śmierci. Czy mógłbyś się ze mną spotkać?- nie wiedziałem co odpowiedzieć, bo nie wiedziałem czego mogę się spodziewać.

-Oczywiście.Gdzie i kiedy.

-Dzisiaj– podał mi godzinę i miejsce, gdzie mielibyśmy się spotkać, po czym się rozłączył.

     Bałem się, nie wiedziałem o co chodzi i bałem się najgorszego, że coś złego stało się z Destiny, albo coś się dopiero wydarzy.Mieliśmy się spotkać już za dwie godziny. Zacząłem panikować.Przecież najpierw jej ojciec chciał, żebym zostawił Destiny w spokoju i stało się tak jak chciał, z tym że to Destiny zostawiła mnie. Wątpię żeby teraz chciał, żebym z nią porozmawiał czy do niej wrócił. Od razu odrzuciłem to wszystko od siebie.Przewidywałem raczej czegoś w stylu, żebym się wyprowadził, albo wyjechał, żeby już nigdy nie spotkać się z Destiny, żeby on nie musiał się o nią martwić.

     Te dwie godziny zleciały mi bardzo szybko i omal bym się nie spóźnił,a ja wolałem być przed czasem, nie chciałem, żeby ojciec Destiny miał do mnie jakieś pretensje o to, że nie przyszedłem na czas.

     Pojechałem do wybranej kawiarni, jej ojca jeszcze nie było, zająłem stolik  i zamówiłem szklankę wody mineralnej, nic innego nie przeszłoby mi przez gardło.

     W końcu pojawił się jej ojciec, wstałem, żeby się z nim przywitać i wyciągając dłoń na przywitanie się zauważyłem, że cały się trzęsę, widocznie byłem bardzo zdenerwowany.

-Pewnie zastanawiasz się dlaczego chciałem się z tobą spotkać –zaczął, a ja twierdząco pokiwałem głową. -Chodzi mi o Destiny.Wiem, że sam chciałem, żebyście się rozstali, że tak będzie dla was najlepszym rozwiązaniem. Myliłem się. To był zły pomysł.Chciałbym, żebyście się spotkali i porozmawiali – zachowywałem się trochę tak, jakbym nie zrozumiał ani jednego słowa, choć doskonale wszystko wiedziałem. Nie wiedziałem jednak jak mam się zachować.

-Ale jak ja mam się z nią spotkać, ona nie chce mnie już widywać,powiedziała, że lepiej będzie jeśli się rozstaniemy, lepiej dla nas obojga, uszanowałem jej decyzję i nie chcę jej do niczego zmuszać – westchnąłem.

-Posłuchaj,rozmawiałem z nią wczoraj i ona powiedziała mi coś strasznego,tobie pewnie też o tym powie, ale to co się dowiedziałem wstrząsnęło mną. Na dodatek ona powiedziała mi, że właśnie dlatego z tobą zerwała, nie chciała, żebyś cierpiał. Nie wiem jak mam ci to wszystko wytłumaczyć, bo to trudne i pewnych rzeczy nie mogę ci zdradzić, wiedz jednak, że ona wciąż cię kocha,chciałaby z tobą być pomimo tego że się boi. A teraz uważa, że po tym jak cię potraktowała, nie ma już szans na to, żebyście mogli być znowu razem. Ona się całkowicie załamała i po tym pobycie w szpitalu odsunęła się od wszystkich. Nie chce z nikim rozmawiać – mężczyzna mówił te wszystkie słowa z wielkim bólem i widziałem, że coś jest nie tak, skoro już poprosił mnie o coś takiego, to już musi być naprawdę źle.-Mógłbyś się z nią spotkać? – zapytał z nadzieją.

-Ja zrobię to bardzo chętnie, ale co na to Destiny?

-Ucieszy się – delikatnie się uśmiechnął. -Słuchaj, przepraszam cię,za to co ci ostatnio powiedziałem. Ale naprawdę nie zdawałem sobie sprawy, że ona tak bardzo cię kocha. Wczoraj mi o tobie opowiadała i wcale nie miało dla niej znaczenia, to co się stało w ostatnim czasie, ona mówiła o tobie, jakby to wszystko nie miało miejsca, jakbyście byli ze sobą zawsze. Zrozumiałem jaki błąd popełniłem, przecież sam kiedyś kochałem, nie mógłbym teraz jej tego pozbawić, zwłaszcza teraz – miałem wrażenia, że on się zaraz rozpłacze jak mały chłopiec, wydawało mi się, że jest tego bliski.

-Przyjdę do niej jutro – westchnąłem. – Ale jeśli ona nie będzie chciała ze mną rozmawiać, po prostu odejdę – dodałem po chwili.

-Rozumiem,ale zapewniam, że Destiny sama chce z tobą porozmawiać –mężczyzna wstał ze swojego miejsca i ja zrobiłem to samo.-Dziękuję, że zechciałeś się ze mną spotkać – uścisnąłem dłoń, którą mi podał. Mężczyzna wyszedł, a ja usiadłem na swoim miejscu.

     Byłem w szoku, po tych jego wyznaniach, nie spodziewałem się, że będzie chciał ze mną porozmawiać na taki temat, nie sądziłem, że będzie chciał, żebym znów spotykał się z Destiny czy coś w tym rodzaju. W ogóle on był dzisiaj jakiś dziwny,zachowywał się inaczej niż zawsze. No i zastanawiało mnie co takiego się dzieje, że on nagle to wszystko zrozumiał. Wiedziałem przecież, że dzieje się coś niedobrego i liczyłem na to, że Destiny mi o wszystkim opowie, o ile w ogóle będzie chciała ze mną rozmawiać.

     Wróciłem do domu i zastałem tam mojego ojca oglądającego telewizję, a po salonie biegała Jazzy i bawiła się z Jaxonem. Uśmiechnąłem się,a gdy moja siostra mnie zobaczyła od razu do mnie podbiegła i wskoczyła mi na ręce.

-Juuustiiiinn!Gdzie byłeś? – zapytała.

-Byłem się przejść – odpowiedziałem i odgarnąłem jej włosy ztwarzy.

-Byłeś się przejść samochodem? – wtrącił się mój tata.

-Można tak powiedzieć – zaśmiałem się. – A gdzie Erin? – zapytałem rozglądając się po domu.

-Na zakupach.

-Justiiiin?!A pobawisz się z nami? – zapytała robiąc słodką minkę.-Ostatnio wcale się z nami nie bawisz – powiedziała oburzona.

-Ostatnio miałem dużo spraw na głowie. Ale teraz mam chwilę –uśmiechnąłem się i postawiłem ją na ziemi.

-A zadzwonisz po Destiny? Ona jest taka fajna i kiedyś jak tu była to mnie tak ładnie uczesała, a potem pomogła mi czesać moje lalki –uśmiech zniknął z mojej twarzy i nie wiedziałem co odpowiedzieć.

-Destiny jest chora, leży w łóżku, nie może przyjechać –odpowiedziałem, a mała od razu posmutniała.

-A co jej się stało? Przeziębiła się? – Jazzy wciąż nie dawała zawygraną.

-Chyba tak, jutro jadę ją odwiedzić.

-Mogę jechać z tobą? – zapytała słodko. -Prooooszę!

-Nie chcę żebyś się zaraziła, przecież niedawno sama byłaś przeziębiona.

-No dobra, ale musisz mi pomóc coś dla niej narysować.

     Poszliśmy do pokoju Jazmyn, a ona od razu wyciągnęła kredki, pisaki i dużą kartkę. Przyglądałem się jej jak maluje, a ona próbowała mnie zachęcić, żebym namalował razem z nią, ale ja wykręcałem się tym, że nie potrafię malować i tym, że to ma być rysunek od niej. Nie miałem nastroju na nic, choć w sumie to powinienem się cieszyć z tego, że mogę się z nią spotkać. Nie wiem dlaczego w mojej głowie krążyły same czarne scenariusze. Bałem się jutrzejszego dnia, bałem się z nią spotkać, bałem się tego co mogę od niej usłyszeć.

-Justin!Ej, nie śpij! – usłyszałem głos mojej małej siostry, który wybudził mnie z zamyślenia.

-Zamyśliłem się tylko…

-Zobacz co namalowałam – podała mi kartkę, a ja od razu na nią spojrzałem. -To ja na huśtawce, to ty – po kolei pokazywała mi,co znajduje się na rysunku. -To Destiny jak się do ciebie przytula,a to Jaxon, który się przewrócił.

     Muszę przyznać, że jak na sześciolatkę, Jazzy świetnie malowała.Jednak nie wiem dlaczego prawie na każdym jej rysunku Jaxon się przewraca, fakt że jeszcze zbytnio chodzenie mu nie wychodzi, ale przecież ciągle się nie przewraca.

-Destiny na pewno się spodoba – uśmiechnąłem się.

-A pobawisz się ze mną jeszcze chwilę? – zapytała.

-Ale chwilę, bo później kolacja i do łóżka – ostrzegłem ją.

-I bajka na dobranoc – nie mogłem jej odmówić.

     Mała kazała mi się bawić lalkami. Odgrywaliśmy scenę z Kopciuszka,jej ulubionej bajki. Ja byłem księciem, a ona była zwykłą dziewczyną usługującą swojej macosze i dwóm złym siostrom. Przyznam szczerze, że tego jeszcze nie przeżyłem, nie miałem okazji bawić się lalkami, ale w życiu wszystkiego trzeba spróbować. Oczywiście nasza zabawa w Kopciuszka skończyła się tak jak się skończyła, czyli pocałunkiem Kopciuszka z księciem. Szkoda, że w życiu tak nie ma jak w bajce, bo życie jest o wiele trudniejsze i bardziej skomplikowane.

     Zdziwiło mnie, że Jazzy opowiadała o Matthew, który podobno wczoraj się z nią bawił, nie wiedziałem o tym. Było to dziwne, bo wydawało mi się, że on nie lubił z nią spędzać czasu, a tu taka niespodzianka. Może się faktycznie zmienił. Może to tylko ja byłem przeszkodą w tym, żeby on stał się dobry, może ja mu to wszystko nieświadomie utrudniałem. Może faktycznie teraz już wszystko będzie inaczej. [...]

     Przez całą noc nie zmrużyłem oka, byłem tak zestresowany tym wszystkim, że nie mogłem spać. Bałem się wszystkiego. A najbardziej odrzucenia. Jakie to życie jest niesprawiedliwe.

~~~~~~~~
Niespodzianka!
Wiem, że niezbyt ciekawy, ale jest.
Obiecuję, że następny będzie lepszy.
Stwierdziłam, że skoro mam trochę czasu to, czemu nie dodać nowego rozdziału, zwłaszcza, że nie wiem, kiedy będę miała kolejną taką wolną chwilę.
Mam też dla was wiadomość.
Założyłam nowego bloga!
Jeśli ktoś z Was chce poczytać, to już dodałam bohaterów. Nie wiem, czy to opowiadanie będzie fajne, czy w ogóle je będę prowadzić do końca, ale założyłam bloga 
KLIK
Pozdrawiam.
Do następnego.
@WaitForYourLove

KATEGORIE: Bez kategorii14 Komentarze

[21] „Ja jestem chora, nie wiem ile mi zostało.”

20 Październik 2012

SOUNDTRCK

      Chyba dobrze zrobiłam… Sama nie wiem. Nie wiem czy sobie z tym wszystkim poradzę, sama. Tak, zostałam sama. Ale widocznie tak musiało być,musiałam to zrobić, żeby nikogo nie skrzywdzić. Nieważne, że przez ten cały czas, który mi pozostał, będę cierpieć z  tęsknoty. Trudno, życie bywa okrutne, a mnie już nic gorszego nie spotka, mam taką nadzieję.

     Już trzy dni nie widziałam Justina, nie przychodził po naszej ostatniej  rozmowie, nie dawał znaku życia, zrobił tak, jak mu powiedziałam,zniknął z mojego życia i teraz zapewne będzie się starał już nigdy mnie nie spotkać. Świadomość tego, że już nigdy się nie zobaczymy, zabijała mnie.

      Pocieszała mnie jedynie świadomość tego, że następnego dnia mogłam już wrócić do domu. Fakt, że będę musiała często przychodzić na badania kontrolne, ale to lepsze niż leżenie w tej ponurej sali.

      O powrocie do szkoły nie ma na razie mowy, o ile w ogóle kiedyś będę mogła tam wrócić. Kiedyś… Nie wiem czy dożyję tego kiedyś… Kiedyś, nie wiem czy w  moim przypadku mogę używać tego słowa. Zresztą nieważne. Domyślam się, że będzie do mnie przychodził prywatny nauczyciel, może w ten sposób będzie mi łatwiej nadrobić materiał. Chociaż z drugiej strony, po co mi nauka, raczej już mi się nie przyda w życiu na ziemi. To wszystko  jest takie popieprzone, zniszczyłam sobie życie przez te tabletki,może gdyby nie to, nie dowiedziałabym się o tym koszmarze,umarłabym nawet nie wiedząc kiedy, może byłoby mi łatwiej.

     Nowy dzień. Lepszy? Gorszy? Moje nastawienie na to wszystko raczej się nie zmieniło, ale humor trochę mi się poprawił, w końcu wracałam do domu. Tak, cieszyłam się, choć z drugiej strony, bałam się,nie wiedziałam czego, ale się bałam.

     Tata przyjechał już z samego rana, od tego całego zamartwiania się przybyło mu zmarszczek. Ale cóż, starość nie radość.Przynajmniej to jedno mnie cieszyło, nigdy nie zobaczę siebie pomarszczonej. Wiem, marne pocieszenie. Żart nie na miejscu.

     Tata pomógł mi spakować wszystkie swoje rzeczy, przebrałam się i jeszcze chwilę czekaliśmy na lekarza, który jak już przyszedł to tylko powiedział kiedy mam przyjść na wizytę i przypomniał mi, że mam się nie przemęczać. Wiedziałam to. Nie  mówił, że wszystko będzie dobrze. Nie traktował mnie jak każdą pacjentkę wychodzącą ze szpitala, nie powiedział, że wszystko będzie dobrze, bo sam nie był tego pewien. Wypuścił mnie z tego szpitala nie wiedząc tak naprawdę co się ze mną stanie.Mogłam przeżyć tydzień, dwa, miesiąc, rok, dziesięć lat, nikt tego nie wiedział, przynajmniej tu na ziemi. I chyba to było w tym wszystkim najgorsze, ta niepewność, kiedy to wszystko się skończy.Przecież nie mogłam tak żyć. Nie mogłam żyć każdego dnia zamartwiając się co się ze mną stanie, czy to już dziś, a może jutro. Musiałam przestać o tym myśleć, ale jak? Jak mam nie myśleć o śmierci, która w każdej chwili może nadejść.

     Wyszliśmy ze szpitala, a ja poczułam na sobie delikatny powiew wiatru imocniej otuliłam się płaszczem. Kiedy wsiadłam do samochodu,poczułam się trochę niepewnie, ale byłam zadowolona z tego, że  nareszcie wracam do domu. Zauważyłam, że jedziemy samochodem,który przecież został tam gdzie to wszystko się zaczęło.Wolałam nie pytać, bo wiedziałam, że odpowiedź będzie znaczyła rozpoczęcie tematu o Justinie. Chciało mi się płakać, ale się powstrzymałam. Uśmiechnęłam się i powoli wysiadłam z samochodu.Kiedy już znalazłam się w środku, poczułam to ciepło.Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. To było takie niesamowite uczucie, jakby nie było mnie tu kilka lat, a teraz wróciłam na stare śmieci.

     Westchnęłam i usiadłam na kanapie w salonie, po moich policzkach spłynęło kilka łez, które szybko otarłam, nie chciałam, żeby tata je zobaczył. Spojrzałam na fortepian i się uśmiechnęłam, miałam pomysł na pewną piosenkę, już długo chodziła mi po głowie.

-Zjesz coś? – usłyszałam głos mojego taty.

-Masz zamiar gotować? – zapytałam przestraszona.

-Nie,znalazłem taką restaurację, która dowozi jedzenie do domu.

-Wszystko już sprawdziłeś? – zapytałam, a tata tylko kiwną głową. -Zamów mi cokolwiek – uśmiechnęłam się blado. -Idę do swojego pokoju– powiedziałam i powoli wstałam, wciąż byłam osłabiona i ciężko mi było szybko się poruszać, na dodatek wiedziałam, że nie mogę się przemęczać, bo to się może źle skończyć.

     Wzięłam z szafki swoją torebkę i ruszyłam w stronę schodów. Kiedy znalazłam się w swoim pokoju, dziwnie się poczułam, tutaj też długo nie byłam. Usiadłam na łóżku i zaczęłam grzebać w torebce, powinna w niej być bransoletka od Justina. Przekopałam całą torbę, ale po niej nie było śladu. Niemożliwe, żeby tata ją znalazł, on nigdy nie grzebał w moich rzeczach. Po raz kolejny zajrzałam do każdej kieszonki, aż w końcu ją znalazłam,zaczęłam płakać, kurde musiałam coś z nią zrobić, bo ona przeszkadzała mi zapomnieć, ale z drugiej strony była jedyną rzeczą, która przypominała mi o Justinie. Nie miałam jego zdjęcia, nic, kompletnie nic. Wiem, że jeśli będę o nim wciąż  rozmyślać to nie będzie dla mnie dobre, ale muszę, po prostu  muszę, trudno mi to wytłumaczyć.

     Usłyszałam pukanie do drzwi. Wzięłam głęboki oddech, wytarłam mokre  policzki i powiedziałam cicho „proszę”, po chwili w drzwiach pojawił się mój tata.

-Masz gościa – oznajmił, a moje serce nieco przyśpieszyło, choć wiedziałam, że to niewskazane.

-Jakiego gościa? – zapytałam z nadzieją, chciałam żeby to był Justin,marzyłam o tym w głębi serca, chciałam go przeprosić, ale wiedziałam, że nie mogłam, bo okazałabym się egoistką.

-Sama zobacz – uśmiechnął się do mnie.

-Cześć Destiny – przede mną staną Tommy, nie spodziewałam się go po  tym, co ostatnio odwalił, myślałam, że to już koniec naszej znajomości, jednak on mnie zaskoczył i to niekoniecznie pozytywnie.

-Co tytu robisz? – zapytałam zdziwiona.

-Zostawiamwas samych – poinformował nas mój tata, po czym wyszedł.

-Chciałemz tobą porozmawiać, wytłumaczyć się w jakiś sposób –spuścił głowę.

-A cotu jest do tłumaczenia?

-Wysłuchasz mnie przez chwilę? – zapytał, a ja przez chwilę mu się przyglądałam, po czym niepewnie pokiwałam głową. -Przepraszam za swoje zachowanie. Wiem, że to było nie na miejscu. Byliśmy kiedyś razem i wiesz jak to między nami było, raniłem cię, ale wbrew temu wszystkiemu, kochałem cię, nie chciałem cię skrzywdzić.Zrobiłem w życiu wiele głupstw, ale dzięki tobie, jestem teraz tym, kim jestem i nie siedzę na ławce w parku, w jednej ręce trzymając butelkę taniego wina, a w drugiej skręta. Jak widzisz  jestem w miarę normalny. Byłaś…jesteś dla mnie bardzo ważna,nie wiem czy wciąż cię kocham, ale wtedy w szpitalu to był taki impuls, że musiałem jakoś zareagować, w końcu ten koleś tak  strasznie cię potraktował, a ty tak spokojnie z nim rozmawiałaś.Specjalnie dla ciebie tu przyjechałem, bo nie mogłem tak dłużej…

-Ale co ty łaskę mi robisz, że tu przyjechałeś? – uniosłam się.

-Nie tak to miało zabrzmieć, po prostu martwiłem się o ciebie, bo zależy mi na tobie, na twoim szczęściu, nie chciałem, żeby cię ktoś skrzywdził – prychnęłam.

-Nie chciałeś, żeby mnie ktoś skrzywdził, a sam mnie zdradziłeś.Zastanów się co ty w ogóle do mnie mówisz człowieku – wstałam z łóżka i podeszłam do okna.

-Może właśnie dlatego, że cię zdradziłem i bardzo skrzywdziłem, nie mogłem dopuścić do tego, żeby znów ktoś źle cię potraktował… Wiem, że teraz to i tak niczego nie zmieni, ale przepraszam, za wszystko, za to, że jestem takim dupkiem i nie doceniłem tego co mia…

-Skończ już – przerwałam mu. -Najlepiej będzie jak już sobie pójdziesz.

-Może masz rację. Już wystarczająco namieszałem w twoim życiu,wystarczy… – usłyszałam trzaśnięcie drzwiami.

     Brakowało  mi kogoś, z kim mogłabym porozmawiać, o wszystkim i o niczym. Ale musiałam tak spieprzyć życie wszystkim dookoła i zerwałam ze wszystkimi kontakt. Wiem, że… w zasadzie to ja już nic nie wiem,wszystko się kończy. Nie mam już nikogo za wyjątkiem taty, ale przecież z nim nie porozmawiam o tym co mnie trapi, nie mogłam porozmawiać o nim z Tommym, bo on nawet nie wie, co się pomiędzy nami wydarzyło. Wiedziałam, że to może się źle skończyć dlatego mu nie powiedziałam i chyba to nawet lepiej. Nie mogłam z  nim też porozmawiać o Justinie, bo to zamknięta sprawa,przynajmniej według niego, zresztą nawet jakbym zaczęła ten temat, to tata próbowałby mi wmówić, że Justin jest dla mnie nieodpowiedni. Myślałam, że to wszystko będzie  łatwiejsze, a się tak pokomplikowało. Myślałam, że będę w spokoju czekać na to, co jest nieuniknione. Nie pomyślałam jednako tym, że wciąż będę o tym myśleć, że nie będę mogła sięod tego oderwać i przez to dołowanie się, śmierć nadejdzie szybciej, niepewność mnie zabije.

-Wszystko dobrze? – w pokoju pojawił się tata, a ja nie miałam czasu na uspokojenie się i powstrzymanie łez.

-Nic nie jest dobrze – wykrzyczałam i jeszcze głośniej zaczęłam płakać. Musiałam to wszystko z siebie wyrzucić. Musiałam się wygadać i w końcu powiedzieć o wszystkim tacie, czułam, że to odpowiedni moment. -Rozstałam się z Justinem, ale go kocham i wiem,że on już nigdy by mnie tak nie potraktował, że on mnie kocha, że  jest najlepszym co mnie w życiu spotkało, ale ja musiałam go zostawić, musiałam bo nie chciałam, żeby cierpiał kiedy mnie już nie będzie, musiałam to zrobić, bo myślałam, że tak będzie lepiej. Do Alice też się nie odzywam, a tak bardzo jej potrzebuję.Dlaczego coś takiego musiało spotkać właśnie mnie? Przecież nic takiego nie zrobiłam – cały czas krzyczałam i nie potrafiłam opanować łez, tata patrzył na mnie w ogóle nie rozumiejąc o czym mówię.

-Jak to odejdziesz? Gdzie się wybierasz? – zapytał zmartwiony.

-Tato –wyszeptałam. -Ja jestem chora, nie wiem ile mi zostało…

~~~~~~~~
No cóż, znów mam opóźnienie z nowym rozdziałem, ale naprawdę nie mam czasu. Prawie codziennie jakaś kartkówka na dodatek teraz muszę czytać Krzyżaków – dzięki Bogu jest jeszcze coś takiego jak ekranizacja lektur.
Nie wiem kiedy nowy rozdział, oczywiście postaram się jak najszybciej, może jak będzie dużo komentarzy, to postaram się dodać już jutro.
Chcę już skończyć to opowiadanie i tak sobie myślę, że powinnam dać radę dobić do 30 rozdziału.
Ale spoko, ja już mam milion następnych pomysłów na opowiadanie.
Także, pozdrawiam i do następnego.
@WaitForYourLove

KATEGORIE: Bez kategorii8 Komentarze